PROFILAKTYKA ZABURZEŃ MOWY I WSPOMAGANIE ROZWOJU MOWY U DZIECKA W WIEKU PRZEDSZKOLNYM

Wczesne dzieciństwo jest okresem przełomowym dla rozwoju mowy dziecka, a w raz z kształtowaniem się mowy, rozwija się też umysł. Uczenie się mowy to proces długi i skomplikowany. To, jak dziecko mówi, wpływa na jego psychiczne i społeczne przystosowanie, na osiągnięcia szkolne, umożliwia samoocenę pozwala dziecku oddziaływać na uczucia i myśli innych ludzi. Czy rodzice powinni świadomie kierować rozwojem mowy, czy też nasza ingerencja nie jest potrzebna. Niestety, zbyt często zastanawiamy się nad tym, czy nasze dziecko nie jest opóźnione w rozwoju mowy, rzadziej nad tym, by rozwój ten pobudzać.

Jako rodzice bardzo rzadko zdajemy sobie sprawę z tego, że dla rozwoju mowy naszego dziecka bardzo ważne znaczenie ma to, jakim jesteśmy wzorem, jak się wypowiadamy, jak ustosunkowujemy się do cudzej wypowiedzi.

Bardzo ważne jest aby dorośli wyrobili w sobie nawyk opowiadania o wszystkim, co robią, aby słuchali uważnie, kiedy dziecko mówi, aby cierpliwie odpowiadali na jego pytania.

Stopień rozwoju mowy zależy zarówno od wpływu środowiska, jak i do psychofizycznego rozwoju dziecka. Należy pamiętać, że rozwój mowy nie przebiega u wszystkich dzieci jednakowo: u jednych szybciej, u innych wolniej lub nieharmonijnie.

Dzieci w wieku przedszkolnym (3-6 r.ż.) mogą mieć jeszcze nie ukończony rozwój mowy. Wczesne rozpoznanie wad wymowy ma decydujące znaczenie dla skuteczności terapii logopedycznej. Takie działania można już podjąć w 4 r. ż.

Dzieci z wadami wymowy są często narażone na szereg problemów. Niekiedy skarżą się, że koledzy i koleżanki śmieją się z nich, nie chcą się z nimi bawić, czasem przedrzeźniają. Dzieci takie czują się gorsze od rówieśników, są mniej pewne siebie, nie mają możliwości osiągnięcia takiego sukcesu jak ich rówieśnicy. Zapobieganie i korekcja wad wymowy, to również zapobieganie ewentualnym trudnościom czy niepowodzeniom szkolnym, bowiem dosyć często zdarza się, że dziecko źle mówiące popełnia błędy w pisaniu, a gdy słabo czyta, może mieć trudności w rozumieniu tekstów lub przejawiać zahamowania w spontanicznym wypowiadaniu się.

W rozwoju mowy ogromną rolę spełnia środowisko, w jakim się dziecko wychowuje, a codzienny kontakt z rodziną i rówieśnikami dostarcza nowych doświadczeń i pozwala nabywać wielu nowych umiejętności językowych. Jeśli więc niepokoi nas zbyt wolny rozwój mowy, niskie kompetencje dziecka w porozumiewaniu się z otoczeniem, mała sprawność w wypowiadaniu słów czy zdań- warto udać się po poradę do logopedy, by możliwie jak najwcześniej pomóc dziecku, nim doświadczy on negatywnych dla siebie sytuacji, których można uniknąć.

Jak pomóc dziecku w rozwijaniu mowy?

Mowa jest sprawnością, która wymaga doskonalenia. Jedyną drogą do jej nabywania jest kontakt ze środowiskiem, a więc przejmowanie prawidłowych wzorców mowy poprzez osłuchanie się z nią w najbliższym otoczeniu. To, ile i w jaki sposób mówimy do dziecka ma bardzo duży wpływ na rozwój jego mowy. Oto kilka wskazówek dla opiekunów dziecka:

1. Należy jak najwięcej mówić do dziecka, podczas zabiegów pielęgnacyjnych, zabaw, codziennych czynności i spacerów. Każda sytuacja jest dobra, aby wychowywać dziecko w tzw. „kąpieli słownej”. Pamiętajmy też o tym, że do dziecka należy mówić powoli i wyraźnie, a zdania nie powinny być długie.
2. Rozwój mowy dziecka przebiega według różnych schematów czyli faz rozwojowych głosek np. głoska „sz” przechodzi kolejne etapy (np. [iba-siba-syba-szyba]. Głoska „r” przechodzi tą samą drogę lecz jest zamieniana na „j” bądź „l”: [kowa-kjowa-klowa-krowa]. Zamiast niepotrzebnie martwić się niewłaściwą wymową dziecka warto zapoznać się z kolejnymi etapami tego procesu.
3. Podstawowe zadanie rodziców w okresie kształtowania się mowy dziecka polega na dostarczaniu prawidłowych wzorców wypowiedzi. Rodzice muszą mówić poprawnie! Nie mogą pozwolić sobie na powtarzanie wytworów językowych dziecka. To nie rodzice mają się uczyć od dziecka ale dziecko ot rodziców. Gdy nazbyt często mówimy do dziecka pieszczotliwie, używając licznych zdrobnień, dajemy złe wzorce mowne.
4. W dzieciach drzemie naturalna skłonność do mówienia, uważajmy na to, aby jej nie tłumić swoim nadmiernym gadulstwem lub wyręczaniem dziecka w mówieniu. Czasem wystarczy obojętność, cierpka uwaga, brak zrozumienia i czasu na wysłuchanie tego co dziecko ma nam do powiedzenia, aby zahamować ten proces. Stwarzajmy dziecku okazję do wypowiedzenia tego co przeżyło. Niech opowie nam bajkę, którą obejrzało, podzieli się wrażeniami z przedszkola, wymyśli zakończenie do czytanego przez nas opowiadania.
5. Jeżeli dziecko źle wymawia jakąś głoskę- nie każmy powtarzać wyrazów zawierających tę głoskę ponieważ to tylko utrwala złą wymowę. Dziecko nie przygotowane pod względem artykulacyjnym, niedostatecznie różnicujące słuchowo dźwięki mowy, a zmuszane do artykulacji zbyt trudnych dla niego głosek, często zaczyna je zniekształcać , wymawiając nieprawidłowo. Utrwalone złe nawyki mowne dziecka trudno jest później skorygować i wydłuża to czas terapii logopedycznej. Powyższa uwaga szczególnie często dotyczy głoski „r” (rozwija się ona później od innych głosek), która przyjmuje niekiedy postać „r” tylnojęzykowego, dość trudnego do zlikwidowania.
6. Nie należy też karać ani zawstydzać dziecka za wadliwą wymowę, gdyż hamuje to chęć do mówienia, a w konsekwencji spowalnia proces rozwoju mowy.
7. W okresie kształtowania się mowy nie należy dziecka leworęcznego zmuszać do posługiwania się prawą ręką, gdyż zaburza to funkcjonowanie mechanizmu mowy, co w konsekwencji może prowadzić do jąkania się.
8. Kiedy dziecko zaczyna dopytywać się jaka to litera, to zwróćmy szczególną uwagę na prawidłowe wybrzmiewanie głosek. Nie wymawiamy „ty” lecz krótko „t” (bo „ty” to są 2 głoski „t”-„y”). jeśli dostarczamy dziecku złych wzorców, nie dziwmy się, że wyraz tata przegłoskuje ono jako: [ty-a-ty-a], mama [my-a-my-a]. Pamiętajmy, że wszystkie spółgłoski należy wymawiać krótko bez elementu wokalicznego w postaci „y…”. Wbrew pozorom nie jest to łatwe. Takie nieprawidłowe wybrzmiewanie głosek może wpłynąć na to, że dziecko będzie miało trudności a analizą i syntezą słuchową wyrazów, a w przyszłości trudności w czytaniu i pisaniu.
9. Jeżeli zauważymy u dziecka opóźniony rozwój mowy, warto wybrać się do logopedy i pomyśleć o zapisaniu go do logopedy i pomyśleć o zapisaniu go do przedszkola lub na zajęcia o zwiększonej ilości kontaktów z innymi dziećmi. Wpływ grupy rówieśniczej mobilizuje do mówienia, a zabawa stwarza sprzyjające sytuacje aktywizujące spontaniczną mowę dziecka. Dzieci wzbogacają swoje słownictwo każdego dnia, wtedy gdy wypowiadają słowa (rozwijają słownictwo czynne) i kiedy je tylko mają w myślach lub usłyszą, a rozumieją ich sens (rozwijają słownictwo bierne). Rola opiekunów polega na tym, by jak najwięcej słów ze słownika biernego przechodziło do słownika czynnego, czyli by dziecko systematycznie gromadziło słownictwo wokół różnych tematów, a następnie zaczęło je stosować w odpowiednich sytuacjach. Zabawy rozwijające mowę należy proponować dzieciom uwzględniając zasadę stopniowania trudności. Tak więc rozpoczynamy od tego co jest dziecku bliskie i czego już doświadczyło. Małe dziecko uczy się na konkretach, więc nie zaczynajmy od zjawisk trudnych, ale od konkretnych przedmiotów, stopniowo przechodząc do ich ilustracji aż do utrwalenia właściwej nazwy.

Ćwiczenia usprawniające narządy mowy, a w szczególności język, wargi i podniebienie przygotowują do prawidłowego mówienia. Można je prowadzić w formie zabawy już z dwu- lub trzyletnim dzieckiem. Dzieci mają naturalną skłonność do wielokrotnego powtarzania ulubionych zabaw, stąd jeśli potraktujemy ćwiczenie jako zabawę, będzie ono dla dziecka autentyczną przyjemnością.

Lepiej ćwiczyć krótko ale częściej_ 3-4 minuty z 3-latkiem, do 10 ze starszym dzieckiem. Pamiętajmy jednak, że czas trwania i liczbę powtórzeń należy dostosować do indywidualnych potrzeb oraz możliwości dziecka. Dzieci najlepiej i najchętniej uczą się przez zabawę, dlatego nasze działania powinny być czasowo dostosowane do ich chęci, aktualnych zainteresowań i możliwości , a co najważniejsze- powinny sprawiać im radość.

Po śniadaniu lub kolacji posmarujmy dziecku wargi miodem, kremem czekoladowym i poprośmy, aby zlizało je dokładnie, przy porannym i wieczornym myciu zębów zaproponujmy dziecku zliczanie zębów czubkiem języka lub witanie się z nimi w ten sposób, aby czubek języka dotknął każdego zęba osobno. Korzystając z okazji wspólnego z dzieckiem rysowania, sprawdźmy czy dziecko potrafi narysować kółko (językiem dookoła warg) lub kreseczki (od jednego do drugiego kącika ust). W przyszłości spróbujemy „malować” językiem podniebienie. Żucie pokarmów, dmuchanie na talerz z gorącą zupą lub dowolne lekkie przedmioty, chuchanie na zmarznięte dłonie, cmokanie, puszczanie baniek mydlanych to też ćwiczenia aparatu artykulacyjnego.

Ćwiczeniem, które usprawnia pracę języka jest naśladowanie huśtawki unoszącej się do góry, a potem wracającej na dół (polecamy dziecko, aby otworzyło szeroko usta i poruszało językiem w górę i w dół, od górnego do dolnego wałka dziąsłowego).

Dziecko ćwiczy narządy mowy udając ryjek świnki i wysuwając obie wargi do przodu, naśladowując chomika- wypycha policzki językiem raz z prawej raz z lewej strony. Lubianą przez dzieci zabawą jest naśladowanie językiem żołnierza na defiladzie( na raz- czubek języka wędruje na górną wargę, na dwa- czubek języka dotyka lewego kącika ust, na trzy-czubek języka na dolną wargę, na cztery- czubek języka przesuwamy do prawego kącika ust).

Zabawa, w której język jak malarz, który maluje sufit pędzlem pomaga dziecku opanować trudne głoski [sz, ż,cz,dż] polecamy dziecku, aby pomalowało językiem swoje podniebienie, zaczynając od zębów w stronę gardła.

W przypadku słabej pionizacji języka u dziecka, gdy nie rozwijają się takie głoski jak: [sz, ż, cz, dź] oraz [I] i [r] warto wybierać te zabawy, które wymagają unoszenia języka ku podniebieniu.

Zabawy polegające na naśladowaniu różnorodnych odgłosów, zabawy dźwiękonaśladowcze pomagają usprawniać język, wargi, podniebienie miękkie, ale również ćwiczą umiejętność różnicowania dźwięków mowy (naśladowanie konika stukając czubkiem języka o podniebienie, wydając przy tym charakterystyczny odgłos kląskania, naśladowanie muchy [zzz] lub węża [sss], naśladowanie dźwięków motoru [www], bębenka [bum, bum], stukania [puk, puk], itp.).

Bardzo ważne dla prawidłowego rozwoju mowy jest oddychanie. Ćwiczenia oddechowe można prowadzić w różnych pozycjach: na siedzącą, w pozycji stojącej lub leżącej na plecach i na brzuchu. Pamiętajmy, że dla młodszych dzieci najciekawszą formą będą wszelkiego typu zabawy.

Sposób oddychania dziecka jest niezwykle ważny. Dziecko nie powinno oddychać z otwartymi ustami. Właściwe jest tylko oddychanie przez nos (dotyczy to zresztą także dorosłych.

Musimy zadbać aby dziecko nie przeziębiało się zbyt często, bowiem przyczyną oddychania przez usta są różne infekcje górnych dróg oddechowych.

Dzieci oddychające przez usta mogą mieć też kłopoty ze słuchem, ponieważ staw skroniowo-żuchwowy jest położony tuż przy trąbce słuchowej (Eustachiusza). Może mieć miejsce ucisk na przewód słuchowy i dziecko słabo słyszy. Tę wadę niekiedy trzeba usuwać operacyjnie. Jeśli dziecko przyzwyczai się do tego sposobu oddychania (przez usta), to tak będzie oddychać do końca życia. Pamiętajmy też o tym, że przy płytkim oddechu przez usta do mózgu dociera krew z małą zawartością tlenu, mózg jest więc gorzej odżywiany. W konsekwencji pojawiają się kłopoty z nauką w szkole, trudności w skupieniu uwagi, częste nieobecności dziecka w szkole z powodu infekcji górnych dróg oddechowych. Zadbajmy więc aby dzieci oddychały przez nos.

Zaproponowane ćwiczenia mogą jedynie wspomóc i przyspieszyć naturalny proces rozwoju mowy, ale nie mogą zastąpić wizyty u logopedy, gdy dziecko ma jakąkolwiek wadę wymowy.